Efendiler şaka değil, ülkece, milletçe batıyoruz.

Eğer bu ülke topraklarında yeniden güveni, yeniden adaleti, yeniden demokrasiyi inşa etmezseniz, korkarım kafanız dank ettiğinde geç kalındığını, geç kaldığınızı göreceksiniz.

Her ülkede, kurulu bir sistem vardır ve bunun adına piyasa denir.

Bu piyasa denilen olgu şartlarını kendisi oluşturur, rekabet, kalite ve fiyat noktasında birbirini denetler, iyi olanı ayakta kalır, büyür, diğerleri yerlerini yenisine bırakır.

Bu piyasa denen olgunun içinde, sabahları sıcak ekmek aldığınız fırın vardır, ev ihtiyaçlarını gördüğünüz manav vardır, market vardır, kırılan bir eşyanızı tamir ettiğiniz tamirci vardır, ev gereçlerini satın aldığınız zücaciyeci, mobilyacı, halıcı, şarküteri vardır, eskiyen pantolonunuzu yenilediğiniz giyim mağazası vardır.

Tüm bu işletmeler günlük olarak bir miktar satış yapmaz ve çalıştırdıkları elemanın, yaktıkları elektriğin, doğalgazın, işlettikleri dükkanın kirasını çıkaramaz ise, bir süre sonra havlu atar.

Yani piyasa çöker.

Çıkın şöyle bir, caddeye, sokağa.

Marketler, manavlar, lokantalar, giyim mağazaları, hata çay ocakları bile bomboş.

Ekmek fırınları bile ürettikleri ekmeği satamaz hale geldi.

Sizinkiler, kasaptan 1 kilo et almak yerine kuzu satıp alıp kestirirken bizler ve bizimkiler kasabın önünden bile geçemiyoruz.

Kentlerde en fazla açılan işyerleri ‘Emlakçılar’ oldu.

Zira zor durumda kalanlar, öldüm fiyatına oturduğu evi satmaya başladı.

Arabası olanlar, arabanın yükünü üzerlerinden atmak adına ya binmemecesine parka çektiler, ya da üçüne beşine bakmadan elden çıkarmaya çalışıyorlar.

Türk lirasını önce yerin dibine sokup sonra da biraz değerlendirerek yarattığınız bahar havası 10 gün bile sürmedi.

Ekonomide kimin ne dediği belli değil.

Bir garip süreç yaşadığımız yani.

Eğitimde ‘Özel okul’, Devlet Okulu dönemi.

Sağlıkta ‘Özel hastane’ kamu hastanesi dönemi.

Alış-verişte, zincir market, tarım kredi market dönemi.

Ağızlarda, “Halimize şükredelim, bak Almanya battı, yiyecek ekmek bulamıyorlar” yalanı ve uydurmacası.

Partiler, sus-pus.

Odalar, sus-pus.

Dernekler, sus-pus.

İşsizi aç, emeklisi aç, memuru aç, asgari ücretlisi endişeli, bürokratı kaygılı, milletvekili moralsiz.

Ben söyleyeyim beyler, bu sürecin sonu felakettir.

Bu sürecin sonu, Brezilya, Arjantin gibi olmaktır.

Gün sessiz kalmak, şikayetlenmek günü değildir.

Bu gidişata itirazı olan siyasi partiler artık ülkenin kaderinde söz sahibi olmak zorundadır.

Bu millet 6 siyasi partiden güçlü ve ortak bir birliktelik beklemektedir.

Cumhurbaşkanının, Devlet Bahçeli’nin sokak konusundaki tehditlerine, “Hoop arkadaş. Sen kimsin de bu millete Anayasanın verdiği hakkı, terörizmle bölücülükle, kargaşayla kıyaslıyorsun. Evet meydanlarda olacağız, evet sokaklarda olacağız, sizi, yaptıklarınızı, yanlışlarınızı bu millete anlatacağız, meydanlardan yüzünüze haykıracağız” diye cevap verecek siyasi figürlere ihtiyaç vardır.

Aylardır Kemal Kılıçdaroğlu’ndan bir Ekonomik, Sosyal Konsey’ türküsü dinliyoruz.

İktidar toplamıyorsa, sen alternatifini oluştur ve topla kardeşim.

Aylardır Meral Akşener kentlerin caddelerini arşınlayıp esnafın feryadını dinliyor, Ama üst kurumları yönetenler sessiz ise, sen de bir ‘Esnaf Şurası’ düzenle.

Hepsinden önemlisi aylardır üzerinde çalıştığınız bir ortak taslak vardı, hani.

‘Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem’ dediğiniz.

Çıkın ilan edin kardeşim, daha ne bekliyorsunuz.

Görmüyor musunuz, ülkece, milletçe batıyoruz.

Görmüyor musunuz, geleceğimiz satılıyor, hemi de parsel parsel.

Ve son sözüm, MHP’nin Genel Başkanından, Kayseri’deki en sıradan üyesine kadar Türk Milliyetçilerine.

Milli Eğitim Bakan Yardımcılığına bir zat atandı.

Adamın geçmişi, Türkçeyi okullardan kaldırıp yerine Arapça Eğitimin inşası için verdiği mücadeleyle dolu.

Yahu, yok mu içinizde “Ey iktidar edenler bu kadarı da fazla..” diyecek bir babayiğit?

Görmüyor musunuz, bir ülke, bir millet lime lime ediliyor?

Görmüyor musunuz, güzel ülkemde başlar ayak, ayaklar baş ediliyor?