Belki farkında değilsiniz dostlar, ama hava kurşun gibi ağır. Memleketimin ufuklarını simsiyah bir duman kapladı. Gericilik, yobazlık, cehalet gibi kavramların kutsandığı bir süreç yaşıyor güzel ülkem. Bir yandan da azgın bir azınlığın sürekli tekmelediği mutsuz çoğunluğun öfkesi gittikçe artıyor, patlama noktasına geldi. Güzel ülkem, fokur fokur kaynayan bir kazan. Bu çoğunluğa yön vermesi gereken muhalefet, zavallı bir konumda, din cambazlarından oy devşirmenin derdinde. Tevazudan dem vurma görüntüsü altında, CHP Genel Başkanı’nı imanlı-kitaplı gösterme gayretine tanık oluyoruz. Bu tablo ana Muhalefet Partisi kimliğine yakışmıyor. Vazgeçin bu dinden oy devşirme ilkelliğinden. Dinciler CHP’ye oy vermez, vermeleri de gerekmez. Muhalefetin ihtiyacı, laik, demokratik değerlere yeterince sahip çıkmasıdır. Adalet için 7/24 çaba sergilemesidir. “Vallahi ben dindarım” ilkelliğine sürüklendiğinizde, iktidar partisinden hiçbir farkınız kalmaz. Yani dostlar, çoğunluğa yön vermesi, topluma umut olması gereken ülkemin muhalefet partileri, bir avuç hergelenin ego tatmin merkezine dönüştü. İktidar ise karartma uyguluyor memlekette. Görmüyoruz, göstermiyorlar. Duymuyoruz, söylemiyorlar. Bilmiyoruz, karartma uyguluyorlar. İnsan kalmamıza vesile olan umutlarımızı, hayallerimizi bile çaldılar. İnsanlık dışı bir şey oldu mu yayın yasağı ile karartılıyor ibretlik vakalar.. Ama, yalanı essah gibi yutturan bir medya yapısı var, halkına düşman, kendilerini besleyen efendilerine gece-gündüz kuyruk sallayan. Yerli uçak yaptık dediler, bir türlü uçuramadılar. Yerli araç yaptık dediler, yollar yabancı otolara tahsisli. Aya sert iniş yapacaklarını söylediler, zamla, zulümle tepemize indiler, inmeye devam ediyorlar. Buğdayımızı, Nohutumuzu bile yerli olmaktan çıkardılar. Neredeyse, sokakta teneffüs ettiğimiz havayı bile ithal edecekler. Çünkü yerlisi kükürtlü ve dumanlı. Oysa; Fındık bizimdi, Buğday bizimdi, Çay bizimdi, Un bizimdi. Anadolu'da şeker, Akdeniz ve Güneydoğu Anadolu’da Pamuk, Egede, Doğu'da tütün, Ege’de zeytin bizimdi. Derdimizi dökecek kağıt, bizim topraklarımızdaki fabrikalarda üretilirdi. Fatma Teyze’nin giydiği Basma Fistanın kumaşını üreten Sümerbanklar bile artık yok. Bırakın yüksek teknolojik üretimi, soğan üretimini bile planlayamayan bir iktidar yönetiyor ülkemi. Suriye rejimi ile savaşıyoruz, ama buğday da ithal ediyoruz. Uluslararası verilerden yola çıkılarak hazırlanan ‘İnsanı Yaşam Endeksi’nde, yerlerde sürünüyoruz. İktidarın gündeminde ise halkın ekonomisi, halkın açlıkla sınavı dışında her şey var. Mehdi Hazretlerine hazırlamakla meşguller ülkemi. Şeriat Anayasasından bahsedilmeye başlandı. İkili Hukuk Sistemi diyenlerin sesi her geçen gün daha gür çıkmaya başladı. “Edirne’deki asıl hesabı İmralı’ya verecek” söylemleri. Eğitimin başındakiler, genç beyinlerin kafasındaki bilim kırıntılarını temizleyerek, uyduruk hurafelerle formatlıyorlar. Türkçe Düşmanı, son Milli Eğitim Bakan Yardımcısını Kayseri’den çıkarmayı başardık yine. Ne idüğü belirsiz, sözde Alimler! okullarda ‘Kanaat Önderi’ kimliği ile zehir saçıyorlar. Devleti temsille yükümlü insanlar, Tarikat Liderinin huzurunda ayakta el pençe divan. ‘Ümmet bölünmesin’ mesajı adı altında partisinden çıkan particikleri, şeyh efendiye! şikayet ediyor. Sahi dostlar, neler oluyor bize?. Huzuru mumla arar olduk. Barış ve kardeşlik bizim için birer ütopya haline getirildi.. Böylesi dönemlerde milleti uyandırmakla yükümlü aydınlar ya içerde, ya da bir şekilde susturuldu. Tencerelerde et yerine dert kaynıyor. Ama bakan çıkıp, “Fazla et yiyoruz, açık bu yüzden doğuyor, biraz da balık ve tavuk yiyin” diye alay ediyor bizimle. Açlık sınırı endeksi 4 bin 100, yoksulluk sınırı 13 bin lirayı aştı, emekli, asgari ücretli açlık sınırının altında ücretle yaşıyor, yaşatılıyor. Ekonomik çöküşün sorumlusu ya dış güçler, ya soğan üreticisi, ya da zincir marketler. Tüm kurumların başında, ehliyetsiz, liyakatsiz insanlar korosu. Galericinin oğlundan Maliye Bakanı, oteller zinciri sahibinden turizm bakanı, çok uluslu gıda holdinginin temsilcisinden Tarım Bakanı, hastane sahibinden sağlık bakanı. Ülkeyi Şirket gibi yöneteceğiz söylemleri. Yahu siz hepiniz aynı şirkette yönetici olsaydınız patron şirketi kapatır, sizi sopayla kovalardı görevlerinizin başından. 28 yıldır belediyeleri, 20 yıldır ülkeyi yöneten anlayış, kötü gidişi bile ‘başarı’ ambalajında sunuyor bu millete. Dedim ya dostlar, bu gün de hava kurşun gibi ağır, tıpkı dün gibi. Ama bunu bile göremeyecek hale geldik, getirildik. Sahi hiç sordunuz mu kendinize? Sahi neler oluyor bize? Sahi ne zaman geleceğiz kendimize? Ne zaman uyanacağız, bu gaflet ve dalalet uykusundan? Ey iktidar edenler, ey muhalefet, güzel ülkem fokur fokur kaynayan bir kazan, farkında değil misiniz, tencere patlamak üzere. Herkes tencerelerde kaynayan öfkeyi görüyor, ama iktidarı ile muhalefeti ile siyaset kurumları küçük hesaplardan başlarını kaldırarak güzel ülkemin yaşadığı bu karakışı görmüyor, göremiyor.