Nerede milletimizi millet yapan değerlerimiz...

Bugün Aslan Gayserlim sn Recep Çalkaner büyüğünün bir TV de benzer bir konudaki sohbetini büyük bir keyif alarak izledim. Çocukluğuma adeta bir yolculuk ederek o yılların lezzetini bir defa daha yaşadım. 

Bana göre sn Recep Çalkaner namı diğer Aslan Gayserlim memleketimizin en iyi anlatıcı- hikayecisidir. Lisanı ise buran buram geçmiş kokan halk edebiyatının yaşayan önemli bir değeridir. Allah üstada hayırlı ömür versin.

Bizi biz eden toplum hasretlerimizden birisi ramazan yaşantımız ve geleneklerimizdir.

 Ramazan büyük bir sevgi ve hasret ile günler öncesinden sanki düğün varmışcasına hazırlıklarla karşılanır dı.

Ramazanın ilk günü değme bayramlara taş çıkartacak kadar görkemli ve keyifliydi. 

Yetmişli yılları ben yaşadım, öncesini sn Çalkaner programda anlattı. İzlemenizi dilerim.

Sn Çalkaner benim çocukluk büyüklerimdendir.

Bugün naçizane yazılarımı ve açıklamalarımı haber yapan ve şu anda okuduğunuz Kayseri Taraf internet gazetesinin sahibi sevgili ağabeyim sn Mehmet Pekbaş mahallemizde kıdemli ağabeyimizdir. Sn Çalkaner ise onun sevgili dayısıdır. 

Eski mahallelerde arkadaşlarımızın dayılarına dayı, amcalarına da amca denirdi. Zira mahalle aidiyeti böyle bir şeydi.

Mahallede huzur vardı. Çocukluğumuz mahallenin sokaklarında gece gündüz yaşayarak geçti. Bakmayın huzur dediğime, seksen öncesinin karışık döneminin tam göbeği olan yıllardan bahsediyorum. Her gün sokaklarında düşüncelerinden dolayı insanların öldürüldüğü yıllardı. Fakat yinede mahallede huzur ve güven çocuklar için sonsuzdu. Bu günler gibi değildi.

Ne kadar siyasal ilklim olumsuzluklar ile dolu olsa dahi, çocukların sokakta büyümesine engel olacak korkular ve şüpheler yoktu. Sahuru damlarda ve sokaklarda bekler davulcu ile mahalleyi turlar gezerdik. 

Sahur vakti mutfaklardan mis gibi pişen kete kokuları bişi kokuları sahurun adeta habercisiydi. 

Sahur ve iftarda elinde tabaklar ile mahallede bir birine ikram getirip götüren anneler ve çocuklar sanki Ramazan ayının vazgecilmezi idi.

Şimdiki gibi derin dondurucular yoktu, mantı günlük doldurulur günlük yenirdi. Komşular bir araya gelip mantı, yaprak sarması, baklava, börek imece usulü birlikte yapardı. 

Şimdiki gençler bilmez belki ama, banyolarda sobalı kazanlar mevcuttu. Haftada birgün banyo yapılırdı. Çok kirlendiğimizde annelerimiz kazan yandıysa komşunun banyosunda çok yıkamıslardır bizleri.

Bir mahalle düşünün ki, bir birinin kursağına yemeğini ikram etmemiş olsun. 

Ne güzel hasretlerdi o komşuluk ilişkisi. Kayseri'de güzel bir söz var, yerel ağızla hatırlatayım " ev alacana gonşu al" sözü de tam bu hasretin yansımasıdır aslında.

Şeker bayramları torbalar dolusu şeker topladığımız o günleri nasıl unuturum. Çikolata pek kıymetlidir her evde olmazdı. Çikolatalı şekerler bayramlık gezen çocuk ekibine verilmez onlara yine Kayseri ağızıyla hatırlatayım " cıncık " şeker ikram edilirdi. 

İftar pidesi yaptırmak için susam çörekotu yani kuncü ve ekmek başına bir yumurta ile iftardan iki saat önce fırında yumurtalı pide artırmaya kuyruğuna girilir, ekseri sıra ihlali yüzünden de nizah çıkardı. Aslında bakma sen nizah dememe nizah değil tam mizahlık karelerdi yaşananlar.

Sonra ne oldu. Teknoloji yaşam biçimlerine tesir etmeye başladı. Siyah beyaz tek kanal Tv yayını, önce çok kanala sonra renkliye döndü. Akşam 18:00 da açılıp 24:00 da kapan TV hiç kapanmayarak bizleri uyumaz etti.

Bakkalların yerini marketler, veresiye defterinin yerini ise kredi kartları aldı. Bakkallar marketlere teslim oldu. 

Sonra beraberinde dilimiz değişti. 
Büyüğün adı makro, küçüğün adı mikro oldu. Lokantanın adı restorant olurken cafeler pastahanenin yerini aldı. Açık yerine open, kapalı yerine closed yazıları kapılarına asıldı.

Berberler kuaför olurken, sokak oyunları önce atariye sonrasında binbir çeşit dijital oyuna kurban edildi. 

Tanıtımın adı demo, sunucu spiker oldu.
Hanım ağayı, first lady yaparken moderinleştik sandik,
İlan tahtası neden bilboard oldu, yada sayı tabelası niye skorbord.
Bildirgeler daha mı iyi anlattı ki deklarasyon oldu.
Kasabalara girerken Well Come, 
Aynı kasabadan çıkarken Good bye yazarak geleneksel Türk misafir severliği daha mı iyi dönüştü.

Çok sevdiğimize sempatik, 
sevimsiz bulduğumuza antipatik diyerek daha mı iyi anlattık duygularımızı.
Eşkiyayı mafya yaparak masumlaştırdık mı acaba.
Vurguncu'nun adı spekülatör olunca mesleki nitelik mi kazandırdık. Tamam-olur yerine mesela neden Okey deriz.

Aslında bilinçsizce savrularak, hem dilimizi hem mililiğimizi kaybediyoruz. 

Teknolojiye esir olmadan teknolojiyi esir almamız gerekmez mi. 

Osmanlı dilini kaybedince dinini de devletini de kaybetmişti. Araplaşarak öz benliğini yitirdi, müslüman olmayı Arap gibi yaşamak sandı.

 Arap isimlerini  isim yaptı, kendi diline binlerce arapca kelime kattı. Sonuç büyük bir imparatorluktan Sakarya Ankara arasına sıkıştırılan bir toprak parçasına kaldı.

Toplum ruhu, Dil ve kültürüyle ayakta durur. 

Ne diyordu büyük ozan 
Eline, diline, beline sahip ol.
Burada el yurt ve vatandır.
Bel soy, boy, ırkdır.
Dil ise konuştuğun Türkçe'nin ta kendisidir.
Yani hünkar Hacı Bektaş kimliğine sahip ol mesajını yüz yıllar öncesinden vermiş

Selam olsun Türk dilini resmi dil olarak ilan edip çarşıda, pazarda, mecliste, medresede zorunlu kılan Karamanoğlu Mehmet beye, selam olsun Ezanı ve hutbeyi Türkçeleştirip dilin gelişmesi ve korunması için işbankasından pay ayıran Gazi Mustafa Kemal Atatürk'üme...