Umutsuz ve ölgün geziniyordu odada. Yüz hatlarını ölüm
çığlıkları kaplamış, gözleri kan kırmızısına yakalanmıştı. Elleri
titriyor, dizleri korkak korkak sallanıyordu. Yaşam direnci akıp
gidiyordu bedeninden.
Oturdu. Son dakikaya gücünü toplamış olarak girmek istiyor gibiydi.
Yaslandı arkasına. Koltuk, ölüm ağırlığının altında!.. Gözkapakları indi.
Daha yarısına bile gelmemişti ömrünün. Geçen günler geleceklere,
yaşananlar yaşanmayanlara karıştı. Gülümsedi. Acılarını ve sevgilerini
düşündü. Çevresine bakındı. İnsanların yüzleri dizildi tablo gibi duvara.
Hain, kurnaz, zavallı, bencil, düşman ve dost. Yaşayanlar ve yaşayan
ölüler… Düzenin çarkına, rüzgarın kanadına takılmış sonbahar
yaprakları… Çürüyen, özgürlüğünü korkuya satmış yaşayan ölüler…
Çürümenin iğrenç kokusuna dayanamadı. Kaçmak istedi. Yutmaya
başlamıştı bataklık boyunu. Ve çırpındıkça ölüm koksu daha fazla
geçirmeye başladı dişini.
İrkildi. Kalktı. Biraz daha hızlı dolaşıyordu damarlarındaki kan.
Kapıyı kilitledi. Yüreğinin atışları telefon ziline karıştı. Açmadı.
Bekledi. Telefonu çevirdi titreyen parmaklarıyla:
‘Yok mu?’
‘Hoşça kal’ diyecekti, ‘Seni seviyorum!’ Belki yaşama tutunurdu
yeniden. Belki! Kim bilir.
‘Yok, kim aradı diyelim!’ Yanıtlamadı. Elinde kaldı ‘alo alo’ sesleri…
Kaskatı kesilmişti.
Annesini görmek istedi son kez. İnatlaşmıştı ayakları. Yazmaya
başladı:
‘Arkadaşlar; üzüntümü üzüntüsü saymış, ömrünü bana vermiş
annem, sevgilim canıma can katan… Artık çekemeyeceğim bu yükü.
Kara cümleleri okuduğunuz anda ben sevgili dostunuz aranızda
olmayacak. O artık sizlerle beraber kahkaha patlatıp, gözyaşlarınıza
gözyaşları katamayacak. O artık uykuda. Ana kucağında, sevgili
kollarında…
O artık yok!
Baba, oğulsuzluğun oğulsuz kalacak. Anne, üzülme. Gözyaşların
damlamasın yarama.
Ömrüm senin olsun.
Dostlar, hoşça kalın.
Sevgilim; sevgisizliklere tutunan ellerin, haksızlıklara akmış
gözlerin…
Canım armağan olsun.
Bitkindi. Bitmişti. Akşamın alacakaranlığına randevu verdi. Sigarası
son nefesindeydi. Söktü yüreğini, vurdu yüreğine.
Dudağında yaşayan çizgi kırılmıştı.
Zeki Ok