Yazmak bir zevktir, yazmak yaşamak… şiircesine besleyip yaşamı bir sevda
türküsü gibi dillerde diller de dolaştırmak eğer yazmak: yani doldurmaksa
yaşamı yüreklere, alıyorsun kağıdı eline yazıyorsun, yazıyorsun…
Aşkı, sevdayı, sevgilileri yazıyorsun; özgürlüğü, barışı, mutluluklar!..
Tutunmaya çalışıyorsun yaşamın bir taraflarından. Küçücük dallarda yuvalar
yapmaya…
Düşünüyorsun; ne yapsam, avuçlayıp yaşamı yudum yudum nasıl içsem?
İçsem de kana kana hiç doymasam. Hangi güzellikleri yakalasam? Hangi yollara
düşsem?
Düşsem mi yollara?..
Gitsem mi ellere?..
Acılarımı arasam bugün? Sevgiye nasıl katık edebilirim? Yalnızlıkları mı
yazmalı? Ama bırakmıyor ki dostun seni, yaşamıyorsun ki yalnızlığı. Ya da zor
geçen günlerden tatlı, hoş ve güzel bir yazı çıkarabilir miyim? Ne dersin
arkadaş?
Kalemim benim?
Yoksa bugün boş versem mi hayata? Takılsam bir güzelin peşine…
Deli-dolu olsun!
Dedikodu olsun.
Veya eski bir tanıdıkla geçen birkaç saati anlatayım. Çakırkeyf anların
yaşamdan sayıldığını… karşılıklı içilen biraları… anıları! Ancak istemiyorsun
anıların içine dalmak, anılarla yaşamak,
Bazen de özlemleri, hasretleri, gurbetleri yazmak gelir içinden. Ama hepsini
bir anda yaşamak o kadar zor ki… O kadar zor ki sevgiye dönüşen özlemleri,
hasretleri, gurbetleri kağıda aktarmak. Tadını bozmadan, hele hiç eskitmeden
sevgisini…
Zor be!
Genç isen, bakışın iki sevgilinin gözlerini yakalamak, yakalayıp okumak,
okuyup yazmak isterim. Ve yaşamak! Yazabilir misin gözlerin sevdalı
rengini,yürek kıpırtılarını?..
Yazabilir misin kardeşim?
Yaşayabilir misin?...
Okşamaya, sarılmaya, sıcak bir kucaklaşmaya dönüşen sevgiyi yazabilir
misin? Kalp atışlarını yazabilir misin aşkı katmadan?..
O içini kemiren sırlarını dökebilir misin korkmadan?
Hani bir akşamüzeri enginlere doğru süzülen kuşlara takılsa gözün, hayaller
kursak. Gökyüzünün alı al moru mor derinliklerine uzansan ve kuşların kanat
çırpınışlarını yazsan! Düşünür müsün her akşam yeni bir sevgiye uçtuklarını, her
şafak vakti yeni bir aydınlığa kanat açtıkları gibi…
Gökyüzünün derinliklerindeyken yıldızları yazsan, bulutlarla arkadaşlık kursan,
neler anlatabilirsin? Bilirmisin yıldızların bize yakınlığını ve gecelerin
karanlığını…
Bir de o bulutlar var ya!..
Yıldızları yazsan bulutlu, yarınları yazsan ne dünyalar doğar.
Bir çocuğun elindeki elma şekerini çekse canın ve çocukların dünyasına
girebilsen, nasıl da hızlı çalışır kalemin. Yaşama bağlanıverirsin hemen.

Çocukluktan çıkmak isteğine bir anlam verebilir misin?
Sıcak bir yaz günü uzansan ağacın altına ve o gölgenin ferahlını yazsan. Ve ya
sobanın yanı başında kışın, İliklerine işleyen sıcaklığı anlatsan. Ya da yaslasan
annenin dizine başını, huzur ve güveni yaşasan.
Ve başlasan anlatmaya anne sevgisini…
Yazacak o kadar çok şey var ki…
Dünyayı “Osman ağanın çiftliği” sananları mı yazmalı? Ve ya bayağılıkların
içerisinde
kendini tüketenleri... Sevgiyi,hoşgörüyü, güzelliği taşımayanları ya da içlerinde
hapsedenleri… Yürekleri bir kör-kuyu olmuşlardan mı başlamalı, beyinleri
kafalarının
içinde örümcek başlamışlardan mı?..
Hangisini yazmalı.
Nereden başlamalı?
Örneğin kaldırsan başını duvardaki resme baksan. Ve dağların ardından
patlayan güneşi
kucaklasan. Dünyalar arasan “gün gibi “ doğacak. Hülyalar kursan hayale
kapılmadan.
Varlığını yazsan.
Kendin olursun!
Öylesine kaptırıyorsun ki kendini bazen, duvardaki, çatlaklar bir yerlere
götürüyor seni.
Takvimin son yapraklarından önce görmek istiyorsun geleceği. Küçük oda
hüzünlendirici.
Okşarcasına yaslanıyorsun sandalyeye. Kitaplık bütün heybetiyle karşında ve
duvarın önüne
dizilmiş kitaplar… göz kırpıyorsun hepsine.
Sigara da olsun. Bir nefeslik! Belki bir içki!
Dost gibi yakın sırtındaki ceketin.
Yaz hepsini. Yaz ve yaşama kat!
…….
Yazmak ulaşmaktır özgürlüğün doyumsuz tadına. Yazmak bir zevktir, ‘yazma
yaşamak’
Zeki Ok